بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحٖيمِ
اَلَّذٖينَ اِذَٓا اَصَابَتْهُمْ مُصٖيبَةٌ قَالُٓوا اِنَّا لِلّٰهِ وَاِنَّٓا اِلَيْهِ رَاجِعُونَ ۞ وَالَّذٖى هُوَ يُطْعِمُنٖى وَيَسْقٖينِ ۞ وَاِذَا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفٖينِ
Дар ин Ламъа ба мусибатзадагон ва ба маризоне, ки аз даҳ қисм як қисми навъӣ башаро ташкил медиҳад як тасаллии ҳақиқӣ ва як марҳами нофеъ шуда хоҳад тавонист «бисту панҷ даворо» иҷмолан баён мекунем.
ДАВОИ ЯКУМ: Эй маризи бечора! Нигарони макун, сабр кун. Маризии ту ба ту дард не, балки як навъӣ дармон аст. Чунки, умр як сармоя аст, меравад. Мевааш набошад зоеъ хоҳад шуд. Ҳам бо роҳат ва ғафлат бошад, хеле тез меравад. Маризӣ, он сармояи туро бофоидаҳои бузурги мевадор месозад. Ҳам ба тези гузаштани умрро фурсат намедиҳад, мегирад, дароз месозад, то баъд аз додани меваҳо раҳо карда равад. Инак, ишорат ба дароз будани умри бо беморӣ, ин зарбул масал дар забонҳо дастон аст ки: «Замони мусибат бисёр дароз аст, замони сафо хеле кӯтоҳ мешавад».
Саъид Нурсӣ