Офтоби дурахшон як сиккаи Воҳиди Аҳад мебошад…

Панҷараи севум

Дар рӯйи замин аз ҷаҳорсад ҳазор мухталиф тоифа[1] ибрат аз тамоми орзуи анвои ҳайвонот ва набототе ки, билмушоҳида ризқҳояшон, суратҳояшон, силоҳҳояшон, либосҳояшон, таълимоташон, тархисоташон ҷудо – ҷудо бо камоли мизон ва интизом, ба як сурате ки ҳеҷ як чиз бидуни фаромӯш шудан, ҳеҷ яки онҳоро бидуни иштибоҳ кардан тадбир ва тарбия намудан онгуна як сикка аст, ки ҳеҷ як шубҳа қабул намекунад. Монанди офтоби дурахшон як сиккаи Воҳиди Аҳад мебошад. Ба ҷуз аз он ки соҳиби як қудрати беҳад ва як илми муҳит ва як ҳикмати бениҳоят, ҳадде ки ҳаст ба ин идора, ки беҳад дараҷа хориқа ҳаст мудохила кунад? Чунки ин анвоъҳову миллатҳо, ки дар дохили якдигар гирифта шудаанд, умуми инҳоро якбора идора ва тарбия накунонда, аз онҳо ба яке он мудохила кунад, албатта ба ҳам хоҳад зад. Дар ҳоле ки: бо сирри فَارْجِعِ الْبَصَرَ هَلْ تَرٰى مِنْ فُطُورٍ  ҳеҷ як аломати дар ҳам ва барҳамӣ ва бе назмӣ ва бе тартибӣ вуҷуди худ надорад. Пас маълум мешавад, ки ҳеҷ як ангушт мудохила карда наметовонад.

(Аз куллиёти Рисолаи Нур)

Саъид Нурсӣ

 

[1]Ҳатто, аз он тоифаҳо як қисм он ҳаст ки; афроди он тоифа, ки дар як сол ба вуҷуд меоянд, аз замони Одам (а.с.) то ба қиёмат, аз тамоми афроди инсонҳо яке ба вуҷуд меоянд, зиёдтар ҳастанд.



Мақолаҳо