Калимаи Дуюм
وَحْدَهُ18 “Ваҳдаҳу” дар ин лафзи ҷалолуҳу муждаи шифодиҳанда ва саъодатбахш вуҷуд дорад.
Рӯҳи башару қалби инсон ки бо аксари мавҷудоти дар коинот алоқаманд буда ва дар иртибот аст, ба сабаби ин алоқамандиву иртибот, ба ҳадди хафагӣ дар ин парешониву кашмакаш расида, дар лафзи ҷалолуҳуи وَحْدَهُ18 “Ваҳдаҳу” паноҳгоҳу наҷотдиҳандае меёбад, ки ӯро аз тамоми он парешониҳоу кашмакашиҳо наҷот медиҳад, яъне лафзи ҷалолуҳуи وَحْدَهُ18 “Ваҳдаҳу” дар маъно мегуяд:
“Ҳамоно Худованд яктост, бо паноҳ бурдан ба дигарон худро хаста накун! Ва дар назди онҳо бо хурд кардани худ миннат накаш! Ва гардани худро бо фурӯтанӣ хам накун! Ва бо бароҳ афтодан дар пушти сари онҳо заҳмат бахуд надеҳ! Ва аз тарси онҳо наларз!
Зеро ҳамоно Султони коинот якест, тамоми калидҳо дар дасти Ӯ ва ҳама чиз таҳти маҳори Ӯст, ҳама чиз бо амри Ӯ анҷом мешавад. Агар Ӯро ёфтӣ, тамоми хостаҳоятро хоҳӣ ёфт ва аз зери бори миннату тарси бисёре наҷот меёбӣ.”
Аз куллиёти Рисоли Нур
Саъид Нурсӣ