Панҷараи Бисту нӯҳум
وَ اِنْ مِنْ شَىْءٍ اِلَّا يُسَبِّحُ بِحَمْدِهٖ
Дар як мавсими баҳор, ғарибона, мутафаккирона ба саёҳат мерафтам. Гузариш аз доманаи як теппа, як гули зарде дурахшон ва нурони ба назарам тамос намуд. Аз он ҷинс гулҳои зарде ки аз собиқ дар ватанам ва дар соир мамлакатҳо дида будам, дар хотир намуд. Ингуна як маъно ба қалб омад ки: Ин гул турра, яъне сиккае ки бошад, мӯҳре ки бошад ва нақше ки бошад, албатта тамоми он навъ гӯлҳо ки дар рӯйи заминанд, мӯҳрҳои Ӯ сиккаҳои Ӯст.
Баъд аз тахайюли ин мӯҳр, ингуна як тасаввур омад, ки чигуна як мӯҳр як мактубе ки мӯҳр, мӯҳр шудааст. Он мӯҳр, соҳиби он мактубро нишон медиҳад; онгуна низ: Ин гул, як мӯҳри Раҳмонӣ мебошад. Ин теппае, ки бо анвои нақшҳо ва бо сатрҳои маънидори наботот навишта шудааст низ, мактуби Сонеъи ин гул мебошад.
Ҳам ин теппа низ як мӯҳр мебошад. Ин саҳро ва дашт, шаклҳои мактуби Раҳмониро гирифт. Аз ин тасаввур ингуна як ҳақиқат ба зеҳн омад ки: Ҳар як чиз ба ҳукми як мӯҳри Раббонӣ, тамоми ашиёро ба Холиқи худ иснод мекунад. Мактуб, мавҷуд будани котибашро исбот мекунад.
Инак ҳар як чиз, онгуна як панҷараи тавҳид аст, ки тамоми ашиёро ба як Воҳиди Аҳад мол мекунад. Пеш дар ҳар як чиз, хусусан дар зиҳаёт онгуна хориқа як нақш, онгуна муҷизакор як санъат ҳаст, ки онки ӯро онгуна сохтааст ва онгуна маънидор нақш кардааст, тамоми ашёро эҷод карда хоҳад тавонист ва тамоми ашёро эҷодкунонда, албатта Ӯ хоҳад буд. Пас онгуна тамоми ашиёро эҷод карда наметавонад, як чизро эҷод нахоҳад тавонист.
Инак эй ғофил! Ба рӯи ин коинот нигоҳ кун: Саҳифаҳои мавҷудот, ки ба ҳукми беҳад мактуботи Самадонӣ бешумор мераванд, ҳар як ин саҳифаҳои мавҷудот ки ба ҳукми мактуби Самадонианд, яке дар дохили дигаре қарор гирифтан дар болои ҳар як мактуб, бо беҳад мӯҳрҳои сиккаи тавҳид мавҷуд мебошад, шаҳодати тамоми ин мӯҳрҳоро ки такзиб карда хоҳад тавонист? Кадоми кувват онҳоро хомӯш карда метавонад? Бо қалб ва бо гӯш, диққат диҳӣ اَشْهَدُ اَنْ لَا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ гуфтаҳоятро бояд шунавӣ.
(Аз куллиёти Рисолаи Нур)
Саъид Нурсӣ